Poznaj Didi

Jest sportsmenką i od dziecka marzyła o zostaniu modelką. Ale kiedy w wieku 12 lat w jej lewej nodze wystąpił obrzęk (zastój) limfatyczny, poczuła, że może to być przeszkodą w realizacji jej marzeń. Jednak Didi nie pozwoliła, by ją to powstrzymało i zmusiła się, by osiągnąć więcej, niż wydawało jej się możliwe. Przeczytaj jej historię poniżej*.

* Jest to osobisty raport pacjenta i niekoniecznie odzwierciedla wiedzę na temat JOBST lub aktualnego stanu nauki. W przypadku wystąpienia jakichkolwiek objawów należy zawsze szukać porady u pracownika opieki zdrowotnej.

„Naprawdę trudno jest opisać ból w mojej nodze, ponieważ nie jest to normalny ból. Jest bardzo dziwny. To nie jest ból przeszywający. Czasami bywa to normalny ból. Ale najgorszy dla mnie jest ból pulsujący, który powoduje, że nagle muszę się zatrzymać. [...] To tak, jakby być już na końcu wyścigu i próbować przeć do przodu, ale twoje nogi odmawiają ci posłuszeństwa, bo pojawia się to uczucie w nogach, które zmusza cię do zwolnienia. Tak właśnie bym to opisała. Ale 10 razy bardziej”.

„Przez cały czas czuję się bardzo wyczerpana, ponieważ mam wrażenie, że wkładam dodatkową energię we wszystko, co robię. Uprawiam lekkoatletykę, więc w lewą nogę wkładam dwa razy więcej energii i wysiłku niż w prawą. Bardzo trudno jest nadążyć za wszystkimi. Odczuwam również ból w całej nodze, który waha się od drętwienia lub zwykłego bólu do bólu pulsującego. I jest mi dość trudno zasnąć. Czasami trudno mi stać w miejscu. To dość niekomfortowe, gdy zdarza się to codziennie, ponieważ zawsze coś czuję w nodze”.

„Kiedy skończyłam 16 czy 17 lat, po prostu przestałam nosić uciskowe rzeczy, ponieważ pomyślałam, że to nic nie pomaga. [...] Ale znów zaczęłam dbać o swoje zdrowie. [...] Dlatego staram się nosić je codziennie tak często, jak tylko mogę. Noszę też odzież uciskową na noc. A kiedy mam czas, zakładam również mój adaptacyjny system uciskowy. Mam trzy różne rodzaje odzieży uciskowej, których używam codziennie – przynajmniej jeden z nich codziennie – aby mieć pewność, że spowoduje to ruch chłonki w górę”.

„Tak naprawdę nie przepadałam za nią. Najchętniej oderwałabym ją od siebie. Chciałabym, żeby to nie była część mnie. [...] Ale oczywiście rozumiem, że jest to część mnie, część tego, kim jestem i muszę to kochać tak samo, jak wszystkie inne części ciała. A jeśli ktoś próbuje twierdzić inaczej, to jego problem”.